போர்டோ நோவோ இரும்பு தொழிற்சாலை
 | |
| நிறுவுகை | 1830 |
|---|---|
| செயலற்றது | 1874[1] |
| தலைமையகம் | போர்டோ நோவோ (பரங்கிப்பேட்டை),
தென் ஆற்காடு மாவட்டம் (கடலூர் மாவட்டம்), சென்னை மாகாணம் (தமிழ்நாடு), இந்தியா |
| தொழில்துறை | இரும்பு மற்றும் எஃகு |
| உற்பத்திகள் | இரும்பு |
| உரிமையாளர்கள் | ஜோசியா மார்ஷல் ஹீத் (நிறுவனர்) |
போர்டோ நோவோ இரும்பு தொழிற்சாலை 1830ஆம் ஆண்டு ஜோசியா மார்ஷல் ஹீத் என்பவரால் நிறுவப்பட்டு பின்னர் கிழக்கு இந்தியநிறுவனத்ல் கைப்பற்றப்பட்ட தென்னிந்தியாவில் செயல்பட்ட ஒரு வரலாற்று இரும்பு மற்றும் எஃகு ஆலை ஆகும். இந்த தொழிற்சாலை ஆரம்பத்தில் தமிழ்நாட்டின் தென்னாற்காடு மாவட்டத்தில் பரங்கிப்பேட்டை (தற்பொழுது கடலூர் மாவட்டம்) என அழைக்கப்படும் போர்டோ நோவோவில் இருந்தது. ஆனால் பின்னர் எரிபொருள் பற்றாக்குறை காரணமாக இந்தியாவின் மேற்கு கடற்கரையில் உள்ள பேப்பூருக்கு மாற்றப்பட்டது. இந்த ஆலையிலிருந்து இரும்பு மற்றும் எஃகு மெட்ராஸ் சென்ட்ரல் மற்றும் சென்னை எழும்பூர் தொடருந்து நிலையங்களின் கட்டுமானத்திற்காக பயன்படுத்தப்பட்டதுடன் ஷெபீல்டுக்கு ஏற்றுமதியும் செய்யப்பட்டது. இந்நிறுவனம் 1874-இல் கலைக்கப்பட்டது.
இது இந்தியாவின் பழமையான மற்றும் முதல் இரும்பு மற்றும் எஃகு ஆலையாகும்[2][3] மற்றும் 1880களில் ஆசியாவின் மிகப்பெரிய இரும்பு உற்பத்தி ஆலைகளில் ஒன்றாகும். இங்கிலாந்திற்கு ஏற்றுமதியும் செய்யப்பட்டு மெனாய் மற்றும் பிரிட்டானியா பாலங்கள் கட்ட பயன்படுத்தப்பட்டது.[4] சென்னை துறைமுகத்தின் முதல் கப்பல் இறங்கு தளம் 1861 இல் போர்டோ நோவோ இரும்பைக் கொண்டு கட்டப்பட்டது.[5] 1836இல் அமைக்கப்பட்ட இந்தியாவின் முதல் ரயில் பாதையான "தி ரெட் ஹில் ரெயில்ரோடு"க்கான தண்டவாளங்களை போர்டோ நோவோ வழங்கியது.[6][3][7] 1850 களில், மேற்கு வங்காளத்தில் உள்ள ராணிகஞ்ச் வரை ரயில் பாதைகளை அமைப்பதற்காக 500 டன் இரும்பு போர்டோ நோவோ இரும்பு வேலைகளால் டன் ஒன்றுக்கு 60 ரூபாய்க்கு வழங்கப்பட்டது.[8][9][10] போர்டோ நோவோ இரும்பு சிங்கப்பூர் விக்டோரியா மஹாலுக்கு எதிரே உள்ள எல்ஜின் பாலத்திலும் பயன்படுத்தப்பட்டது. 2,000 மதிப்புள்ள 400 கலப்பைகள் 1837 இல் பம்பாய் மாகாணமதிற்கு விற்கப்பட்டன[11][12] மற்றும் 1846 இல் மாகாண செயலாளரால் 100 டன் இரும்பு கோரப்பட்டது.[13]
வரலாறு
[தொகு]ஜோசியா மார்ஷல் ஹீத் கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் ஒரு பகுதியாக சேலத்தில் வணிக ரீதியில் பணிபுரிந்தார். வடஇந்தியாவில் ஒரு நண்பர் வேட்டையாடும் துப்பாக்கிக்காக சுட முயன்றபோது இரும்பு மற்றும் எஃகு தயாரிக்கும் இந்திய முறைகளை இவரது முதல் சந்திப்பு தூண்டியது. இவர் கோடைகாலங்களில் நீலகிரியில் வசித்து வந்தார், மேலும் இவரது எஃகு தயாரிக்கும் செயல்முறை (வூட்ஸ் உட்பட) குறைபாடுடையதாகவும், இன்னும் சிறந்த கட்லரிகளை உற்பத்தி செய்வதாகவும் அவர் குறிப்பிட்டார். 1818 ஆம் ஆண்டில் கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் ஜே.எம். ஹீத் போர்டோ நோவோவில் நிறுத்தப்பட்டார், மேலும் அவர் ஐரோப்பிய செயல்முறைகளைப் பயன்படுத்தினால், சேலத்திலிருந்து பெறப்பட்ட தாதுக்களில் இருந்து நல்ல தரமான எஃகு தயாரிக்கப்படலாம் என்றும், இந்த உற்பத்தி ஏகாதிபத்திய சக்திக்கு முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக இருக்கும் என்றும் அவர் முன்மொழிந்தார். ஹீத்தை கல்கத்தாவைச் சேர்ந்த தாமஸ் மன்ரோ மற்றும் அலெக்சாண்டர் அண்ட் கோ ஆகியோர் ஆதரித்தனர், மேலும் 1825 இல் அவர் மெட்ராஸ் சிவில் சர்வீசிலிருந்து ராஜினாமா செய்து இரும்பு ஆலையை நிறுவ முடிவு செய்தார். அவர் எஃகு தயாரிப்பைப் படிக்க இங்கிலாந்துக்குச் சென்றார் மேலும் 1830 இல் போர்டோ நோவோவில் சில ஆரம்ப வேலைகளை அமைப்பதற்காக இந்தியா திரும்பினார் அது போர்டோ நோவோ அயர்ன் ஒர்க்ஸ் என்று அழைக்கப்பட்டது, ஆனால் இந்த ஆலை பன்றி இரும்பை மட்டுமே உற்பத்தி செய்ய முடிந்தது. ஏனெனில் அவருக்கு கரி மற்றும் வரையறுக்கப்பட்ட உள்கட்டமைப்பு மட்டுமே கிடைத்தது . சேலத்திற்கு அருகில் இரும்பு தாது இருந்ததாலும், வெள்ளாறு மற்றும் கான் சாஹிப் கால்வாயாலும் (இது 1854 இல் திறக்கப்பட்டது) கொள்ளிடம் மூலம் இணைக்கப்பட்டிருப்பதாலும் அவர் அந்த இடத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தார். பின்னர் அவர் 1824 ஆம் ஆண்டில் மெட்ராஸ் கவர்னர் சர் ஃபிரடெரிக் ஆடமிடம் தாதுக்கள் மற்றும் எரிபொருளைப் பெறுவதற்கு அரசாங்க உதவியுடன் ஒரு சிறந்த தொழிற்சாலையை நிறுவலாம் என்று முன்மொழிந்தார். மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியில் தாதுக்களின் உரிமையைப் பெற்ற அவர், வடக்கு மற்றும் தெற்கு ஆற்காடு, திருச்சி, சேலம், கோயம்புத்தூர் மற்றும் மலபார் ஆகிய மாவட்டங்களில் 21 ஆண்டுகளாக எஃகு உற்பத்திக்கான ஏகபோக உரிமையைப் பெற்றார். இந்த தொழிற்சாலை 1833 இல் இந்திய இரும்பு மற்றும் எஃகு நிறுவனம் என மறுபெயரிடப்பட்டது, பாரி மற்றும் கம்பெனி முக்கிய ஸ்பான்சர்களாக இருந்தது. இந்திய சந்தைக்காக தயாரிக்கப்பட்ட சில பொருட்களில் கலப்பைகள் அடங்கும், அவற்றில் 400 1837 இல் பாம்பே பிரசிடென்சிக்கு விற்கப்பட்டன உலைகள், ஃபோர்ஜ்கள் மற்றும் உருட்டல் ஆலைகள் ஆரம்பத்தில் போர்டோ நோவோவில் கட்டப்பட்டன, ஆனால் 1855 க்குப் பிறகு அது மேற்கு கடற்கரையில் உள்ள பேப்பூருக்கு மாற்றப்பட்டது, அங்கு முதல் பெஸ்ஸெமர் மாற்றிகள் நிறுவப்பட்டன.
ஹீத் ரெனே அன்டோயின் ஃபெர்ச்சால்ட் டி ரியுமூர் மற்றும் பெஞ்சமின் ஹன்ட்ஸ்மேன் ஆகியோரின் யோசனைகளை ஆய்வு செய்தார் மற்றும் மாங்கனீஸுடன் எஃகு தயாரிப்பதற்கான சோதனைகளை மேற்கொண்டார். 1839 இல் அவர் தனது செயல்முறைக்கான காப்புரிமையைப் பெற்றார் மற்றும் ஷெஃபீல்டில் உள்ள பல ஃபவுண்டரிகள் ஹீத்தின் காப்புரிமை முறையைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினர். இதன் விளைவாக இணக்கமான மற்றும் வெல்டபிள் இரும்பு மற்றும் அவர் தனது மாங்கனீசு கார்பரேட்டை பாக்கெட்டுகளில் விற்று பணம் சம்பாதித்தார். அவர் தனது செயல்முறையை மாற்றியபோது வழக்குகள் இருந்தன மற்றும் உரிமம் பெற்றவர்கள் தாங்கள் பயன்படுத்துவதாகக் கூறி அவருக்கு ராயல்டி கொடுக்க மறுத்துவிட்டனர். மன்ரோவின் கீழ் சென்னை அரசாங்கத்தின் ஆதரவுடன் மற்றும் சேலத்தில் மேக்னடைட்டை அவர் எதிர்பார்க்க முடிந்தது, பின்னர் அவர் பாரமஹாலில் ஆய்வு செய்ய குத்தகையைப் பெற்றார். 1834 இல் கனராவில் 21 ஆண்டுகள் இரும்புத் தாதுவைப் பெறுவதற்கான உரிமையைப் பெற்றார். 1838 ஆம் ஆண்டில் அவர் டூசி மற்றும் ட்ரெவரேயில் பயிற்சி பெற்ற ராபர்ட் புருண்டனை உருகுதல் செயல்பாட்டில் உதவினார். உருட்டல் இயந்திரங்களை இயக்குவதற்காக ப்ருண்டன் ஃபாஸ்டர்-அவரி நீராவி இயந்திரங்களைக் கொண்டு வந்தார். இருப்பினும் நிறுவனம் பெரும் இழப்பைச் சந்தித்தது, 1849 இல் ஹீத் இங்கிலாந்துக்குத் திரும்பினார், அவர் 1851 இல் ஷெஃபீல்டில் இறந்தார். தவறவிட்ட காரணிகளில் ஒன்று எரிபொருள் விலை. கரிக்கு அதிக அளவு மரம் தேவைப்பட்டது. கரி உற்பத்திக்காக ஹீத் பரந்த காடுகளை வெட்டியிருந்தார். 1853 இல் சென்னை அரசாங்கம் நஷ்டத்தில் இயங்கும் தொழிற்சாலையை கையகப்படுத்தியது மேலும் 1855 இல் அது கிழக்கிந்திய இரும்பு நிறுவனம் என்று அழைக்கப்பட்டது. 1854 ஆம் ஆண்டில், கரிக்கு தேவையான மரங்கள் கிடைக்காததால், தொழிற்சாலை பேப்பூருக்கு மாற்றப்பட்டது. 1859 ஆம் ஆண்டில் 1000 டன் இரும்பு ஷெஃபீல்டுக்கு அனுப்பப்பட்டு அது பிரிட்டானியா குழாய் மற்றும் மெனாய் பாலங்களுக்குத் தேவைப்பட்ட எஃகு உற்பத்தியில் பயன்படுத்தப்பட்டது.
பாலம்பட்டியில் தொழிற்சாலை 1858-இல் மூடப்பட்டது. போர்டோ நோவோ மற்றும் பேப்பூரில் உள்ள தொழிற்சாலைகள் 1864-இல் மூடப்பட்டன, மேலும் நிறுவனம் 1874-இல் முறையாக கலைக்கப்பட்டது.
மேற்கோள்கள்
[தொகு]- ↑ Criminal Capital: Violence, Corruption and Class in Industrial India. A Routledge India Orginal. 14 April 2016. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-315-46659-0.Pg. No. 1988
- ↑ Ali, Kaikubad. "Iron and Steel Industry in India: History and Distribution". History. https://www.academia.edu/9752513/Iron_and_Steel_Industry_in_India_History_and_Distribution. pg. 1
- ↑ 3.0 3.1 Percy Bharucha (5 September 2019). "The astonishing story of India's first Railroad".
- ↑ K. N. P. Rao (1963). "A brief history of the Indian iron and steel industry". International symposium on recent developments in iron- and steelmaking with special reference to Indian conditions (PDF). Jamshedpur: NML. p. 1.
- ↑ Steel cities of India (PDF). Steel Authority of India Limited. 2012. p. 121.
- ↑ Aishwarya Iyer (16 Apr 2018). "Track record: India’s first rail road". The New Indian Express. https://www.newindianexpress.com/cities/chennai/2018/Apr/16/chennai-the-track-record-1801999.html.
- ↑ Simon Darvill (December 2011). "India's First Railways". The India's Railways Fan Club.
- ↑ Construction of experimental line to Raneegunge (PDF). தென்மேற்கு தொடருந்து மண்டலம், இந்திய இரயில்வே.
- ↑ Railways in Asansole: Early days (PDF). கிழக்கத்திய தொடருந்து மண்டலம், இந்திய இரயில்வே.
- ↑ "British and Forign India, China & all parts of East". Allens Indian Mail and Register of Inteligence. Vol. XII. London: William H. Allen. 1854. pp. 39, 68, 379.
- ↑ Index to the proceedings of the Madras Government of Fort Saint George, in the Public department, for the year 1837. Madras : The Government Press , 1887. p. 41.
- ↑ "The Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland". Letter from J. M. Heath, Esq., on the Introduction of the American Plough into India. Vol. 7. 1843. p. 92.
- ↑ Index to the proceedings of the Madras Government of Fort Saint George, in the Public department, for the year 1846. Madras : The Superintendent, Government Press , 1888. pp. 9, 43.