உள்ளடக்கத்துக்குச் செல்

சப்பானிய சென்

கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியமான விக்கிப்பீடியாவில் இருந்து.

சப்பானிய சென் என்பது சென் புத்தமதத்தின் சப்பானிய வடிவங்களைக் குறிக்கிறது. இது சீன மகாயான பௌத்தப் பள்ளியாகும். இது தியானப் பயிற்சி மூலம் விழிப்புணர்வு பெறும் கருத்தை வலுவாக வலியுறுத்துகிறது. இந்த நடைமுறை, சென் ஆதரவாளர்களின் கூற்றுப்படி, ஒருவரின் உண்மையான இயல்பு அல்லது உள்ளார்ந்த இருப்பின் வெறுமை பற்றிய நுண்ணறிவை அளிக்கிறது மற்றும் ஒரு விடுதலையான வாழ்க்கை முறைக்கு வழி திறக்கிறது.

வரலாறு

[தொகு]
மகாகாசியபர்

பாரம்பரியத்தின் படி சென் புத்தமதம்இந்தியாவில் உருவானது. கௌதம புத்தர் ஒரு மலரைப் காண்பித்த போது அவருடைய சீடர் மகாகாசியபர் சிரித்தார். இந்த புன்னகையின் மூலம் அவர் தர்மத்தின் வார்த்தையற்ற சாராம்சத்தை புரிந்து கொண்டதாக காட்டினார். இந்த வழியில், சென் தர்மம் மகாகாசியபருக்கு அளிக்கப்பட்டது.[1]

சென் என்ற சொல் மத்திய சீன வார்த்தையான சென் (chán) இன் சப்பானிய உச்சரிப்பிலிருந்து பெறப்பட்டது. இது சென்னா (chánnà) என்பதன் சுருக்கமாகும் மற்றும் இது தியானா (தியானம்) என்ற சமசுகிருத வார்த்தையின் சீன மொழிபெயர்ப்பாகும். கி.பி முதல் நூற்றாண்டில் இந்தியாவில் இருந்து சீனாவிற்கு புத்த மதம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. பாரம்பரியத்தின் படி, சென் கி.பி 500 இல் தியானம் கற்பிக்கும் ஒரு இந்திய துறவியான போதிதருமர் என்பவரால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டதாக நம்பப்படுகிறது. போதிதருமர் சென்னின் 28 வது இந்திய தலைவர் மற்றும் முதல் சீன தலைவர் ஆவார்.[1]

சென் முதன்முதலில் கி.பி 653-656 இல் அசுகா காலத்தில் (கி.பி 538-710) சப்பானில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. அந்த காலத்தில் சென் துறவற விதிகளின் தொகுப்பு சரிவர வரையறுக்கப்படவில்லை. மேலும் சென் குருக்கள் எவருக்கும் சென் போதனையை அறிவுறுத்தத் தயாராக இருந்தனர். தோசோ (கி.பி 629-700) கிபி 653 இல் சீனாவுக்குச் சென்றார், அங்கு அவர் புகழ்பெற்ற சீன யாத்ரீகரான சுவான்சாங் (கிபி 602-664) என்பவரிடமிருந்து சான் போதனையை முழுமையாகப் படித்தார். திரும்பிய பிறகு, தோசோ சப்பானில் ஹோசோ பள்ளியை நிறுவினார், அது யோகாசார தத்துவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. தோசோ நாராவில் உள்ள கங்கோ-ஜியில் சென் பயிற்சி நோக்கத்திற்காக ஒரு தியான மண்டபத்தை கட்டினார். நாரா காலத்தில் (கிபி 710-794), சென் குரு தாவோ-சுவான் (கிபி 702-760), சப்பானுக்கு வந்து, அவர் துறவி கியோகியோவுக்கு (கிபி 720-797) தியான நுட்பங்களைக் கற்றுக் கொடுத்தார். சப்பானிய டெண்டாய் பௌத்தப் பிரிவை நிறுவிய சைச்சோ (கிபி 767-822) க்கு கியோகியோ அதை அறிவுறுத்தினார். கம்மு பேரரசர் (கிபி 781-806) அனுப்பிய உத்தியோகபூர்வ தூதரகத்தின் ஒரு பகுதியாக சைச்சோ கிபி 804 இல் டாங் சீனாவிற்கு விசயம் செய்தார். அங்கு அவர் சென் உட்பட புத்த மதத்தின் நான்கு பிரிவுகளைப் படித்தார்.

815 ஆம் ஆண்டில், சென் பள்ளியை ஒரு சுதந்திரக் கோட்பாடாக நிறுவுவதற்கான முதல் முயற்சியானது, சீனத் துறவி யிகோங் ஆல் மேற்கொள்ளப்பட்டது. இவர் சென் துறவு விதிகளின் ஆரம்ப தொகுப்பின் ஆசிரியராகக் கருதப்படுகிறார். கியோட்டோவின் தெற்கு நுழைவாயிலில் விடப்பட்ட கல்வெட்டில், சீனாவுக்குத் திரும்புவதற்குப் புறப்படும்போது, ஆதிக்கம் செலுத்தும் டெண்டாய் பௌத்தர்களிடமிருந்து தனக்கு ஏற்பட்ட விரோதம் மற்றும் எதிர்ப்பு காரணமாக தனது முயற்சிகளின் பயனற்ற தன்மையை உணர்ந்ததாக யிகோங் கூறினார். ஹெயன் காலத்தில் (கிபி 794-1185) சென் பள்ளி டெண்டாய் பாரம்பரியத்தில் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டு கீழ்ப்படிந்தது. சப்பானிய செனின் ஆரம்ப கட்டம் "ஒத்திசைவு" என்று பெயரிடப்பட்டது, ஏனெனில் சென் போதனைகள் மற்றும் நடைமுறைகள் ஆரம்பத்தில் பழக்கமான டெண்டாய் மற்றும் ஷிங்கோன் வடிவங்களுடன் இணைக்கப்பட்டன.[2][3][4][5][6]

டெண்டாய் பள்ளியின் எதிர்ப்பு, செல்வாக்கு, அதிகாரம் மற்றும் விமர்சனத்தின் காரணமாக, 12 ஆம் நூற்றாண்டு வரை சப்பானில் ஒரு தனிப் பள்ளியாக தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்வதில் சென் சிரமங்களைக் எதிர்கொண்டது. காமகுரா காலத்தில் (கிபி 1185-1333), நோனின் சப்பானிய மண்ணில் முதல் சுதந்திர சென் பள்ளியை நிறுவினார். 1189 இல் நோனின் சோ-ஆன் தே-குவாங்கை (கிபி 1121-1203) சந்திக்க சீனாவிற்கு இரண்டு மாணவர்களை அனுப்பினார், மேலும் நோனின் ஐ சென் குருவாக அங்கீகரிக்கும்படி கேட்டார். இந்த அங்கீகாரம் வழங்கப்பட்டது.[7]

போதனைகள்

[தொகு]

மகாயான பௌத்தம் ஷூன்யாதா ("வெறுமை") என்ற தத்துவத்தை போதிக்கிறது, இது சென் பள்ளியாலும் வலியுறுத்தப்படுகிறது. ஆனால் மற்றொரு முக்கியமான கோட்பாடு அனைத்து மனிதர்களும் விழித்தெழுவதற்கு சாத்தியம் உள்ளது என்ற கருத்து. அனைத்து உயிரினங்களும் புத்த தன்மையைக் கொண்டிருக்கின்றன, ஆனால் அவை விழித்துக்கொள்ளாத வரை இதை உணர முடியாது. ஒரு அத்தியாவசிய இயற்கையின் கோட்பாடு, மாறிவரும் உலகத்திற்குப் பின்னால் மாறாத அத்தியாவசிய இயல்பு அல்லது யதார்த்தம் உள்ளது என்ற எண்ணத்தை எளிதில் ஏற்படுத்தும்.[8] சென் உட்காரும் நிலையில் தியானம் என்று வலியுறுத்துகிறது.[9]

மேற்கோள்கள்

[தொகு]
  1. ↑ 1.0 1.1 Cook, Francis Dojun (vertaler) (2003). The Record of Transmitting the Light. Zen Master Keizan's Denkoroku. Boston: Wisdom Publications.
  2. ↑ Dumoulin, Heinrich; Heisig, James W; Knitter, Paul F (1990). Zen Buddhism, a history: volume 2, Japan. New York: Macmillan. ISBN 978-0-02-908240-9. OCLC 1128825155. Retrieved 2021-07-01.
  3. ↑ Kraft, Kenneth; University of Hawaii Press (1997). Eloquent Zen: Daitō and early Japanese Zen. Honolulu: University of Hawai'i Press. ISBN 978-0-8248-1383-3. OCLC 903351450. Retrieved 2021-07-01.
  4. ↑ Groner, Paul (2002). Saichō: the establishment of the Japanese Tendai School. Honolulu: Univ. of Hawai'i Press. ISBN 978-0-8248-2371-9. OCLC 633217685. Retrieved 2021-07-01.
  5. ↑ Nukariya, Kaiten; Kwei Fung Tsung Mih (2015). The religion of the Samurai: a study of Zen philosophy and discipline in China and Japan. ISBN 978-1-4400-7255-0. OCLC 974991710. Retrieved 2021-07-01.
  6. ↑ Heine, Steven (2005). Did Dogen go to China? What Dogen wrote and when he wrote it. Oxford: Oxford Univ. Press. ISBN 978-0-19-530570-8. OCLC 179954965. Retrieved 2021-06-29.
  7. ↑ Dumoulin, Heinrich (2005b). Zen Buddhism: A History. Volume 2: Japan. World Wisdom Books. ISBN 978-0-941532-90-7.
  8. ↑ Kalupahana, David J. (1992). The Principles of Buddhist Psychology. Delhi: ri Satguru Publications.
  9. ↑ Mumonkan. The Gateless Gate. Archived from the original on 2015-03-17. Retrieved 2015-03-27.

குறிப்புகள்

[தொகு]
  • Bodiford, William M. (1992). Zen in the Art of Funerals: Ritual Salvation in Japanese Buddhism. Vol. 32. pp. 146–164. doi:10.1086/463322. S2CID 161648097. {{cite book}}: |journal= ignored (help)
  • Dumonlin, Heinrich (2000). A History of Zen Buddhism. New Delhi: Munshiram Manoharlal Publishers Pvt. Ltd.
  • Dumoulin, Heinrich (2005a). Zen Buddhism: A History. Volume 1: India and China. World Wisdom Books. ISBN 978-0-941532-89-1.
  • Hau, Hoo (1975). The Sound of the One Hand: 281 Zen Koans with Answers.
  • Heine, Steven (2008). Zen Skin, Zen Marrow.
  • Herrigel, Eugen (1952). Zen in the Art of Archery. Pantheon, NY: Vintage Books. ISBN 978-0-375-70509-0.
  • Kapleau, Philip (1989). The three pillars of Zen.
  • McMahan, David L. (2008). The Making of Buddhist Modernism. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-518327-6.
  • McRae, John (2003). Seeing Through Zen. Encounter, Transformation, and Genealogy in Chinese Chan Buddhism. The University Press Group Ltd. ISBN 978-0-520-23798-8.
  • Merton, Thomas (1967a). The Way of Chuang Tzu. New York: New Directions. ISBN 978-0-8112-0103-2.
  • Merton, Thomas (1967b). Mystics and Zen Masters. New York: Farrar, Straus and Giroux. ISBN 978-0-374-52001-4.
  • Merton, Thomas (1968). Zen and the Birds of Appetite. New Directions Publishing Corporation. ISBN 978-0-8112-0104-9.
  • Scaligero, Massimo (1960). "The Doctrine of the "Void" and the Logic of the Essence". East and West 11 (4): 249–257. 
  • Snelling, John (1987). The Buddhist handbook. A Complete Guide to Buddhist Teaching and Practice. London: Century Paperbacks.
  • Suzuki, Shunryu (2011). Zen Mind, Beginner's Mind.
  • Tanahashi, Kazuaki; Chayat, Roko Sherry (1996). Endless Vow. The Zen Path of Soen Nakagawa. Boston, Massachusetts: Shambhala Publications.
  • Victoria, Brian Daizen (2006). Zen at war (Second ed.). Lanham e.a.: Rowman & Littlefield Publishers, Inc.
  • Warneka, Timothy H. (2006). Leading People the Black Belt Way: Conquering the Five Core Problems Facing Leaders Today. Asogomi Publishing International. ISBN 978-0-9768627-0-3.
  • Wetering, Janwillem van de (1999). The Empty Mirror: Experiences in a Japanese Zen Monastery.
"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=சப்பானிய_சென்&oldid=3937363" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது