காசு மினார்

காசு மினார் (Kos Minar)(மொழிபெயர்ப்பு மைல் தூண்கள்) 16ஆம் நூற்றாண்டின் பஷ்தூன் ஆட்சியாளர்களான சேர் சா சூரியால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட வட இந்தியத் துணைக் கண்டத்தில் உள்ள பெரும் தலை நெடுஞ்சாலையில் உள்ள மத்திய கால இந்திய மைல்கற்கள் ஆகும். ஆக்ரா, அஜ்மீர், ஆக்ராவிலிருந்து இலாகூர், தெற்கில் ஆக்ராவிலிருந்து மாண்டு வரையிலான பாதைகளில் தூரத்தைக் குறிக்கும் வகையில் காசு மினார்கள் அமைக்கப்பட்டன.

பெரும்பாலான காசு மினார்கள் உத்தரப் பிரதேசம், இராசத்தான், அரியானா, பஞ்சாபில் சாலையோரங்கள், தொடருந்து தடங்கள், நெல் வயல்கள், பல நகரங்கள், கிராமங்களில் அமைந்துள்ளன.^[1]

சர் தாமசு ரோ போன்ற ஆரம்பக்கால ஐரோப்பியப் பயணிகளால் காசு மினார்கள் இந்தியாவின் அதிசயம் என்று விவரிக்கப்பட்டன. மேலும் இவை இந்தியத் தொல்லியல் துறையால் இந்தியாவின் "தேசியத் தகவல் தொடர்பு அமைப்பின்" ஒருங்கிணைந்த பகுதியாக முத்திரை குத்தப்பட்டுள்ளன.^[2]

சிறப்பியல்புகள்

சமற்கிருதத்தில் ஒரு காசு என்பது ஒரு நீள அலகான யோசனையில் நான்கில் ஒரு பகுதியாகும். இது ஒரு பண்டைய இந்திய அலகு தூரம். இது சுமார் 3.2 கிலோமீட்டர் (2 மைல்) தூரத்தைக் குறிக்கிறது. கோபுரம் என்பது கோபுரத்துடன் தொடர்புடைய ஓர் அரபுச் சொல்லாகும்.

காசு மினார்கள் திடமான வட்டமான தூண்களாகும். இவை சுமார் 30 அடி (9.1 மீட்டர்) உயரமுள்ள, செங்கற்களால் கட்டப்பட்ட ஒரு கொத்து மேடையில், சுண்ணாம்பினால் பூசப்பட்டவை. இவை ஒரே மாதிரியானவை அல்ல. இவை மைல்கற்களாக, தகவல் தொடர்புடன், பயணத்தின் முக்கிய பகுதியாகவும் இருந்தன.

வரலாறு

மௌரிய காலம்

கிமு மூன்றாம் நூற்றாண்டில், பேரரசர் அசோகர் தனது தலைநகரான பாடலிபுத்திரத்தின் கிழக்கே டாக்கா, மேற்கில் பெசாவர் வழியாக காபுலுடனும் இணைக்கும் தற்போதைய பாதைகளை மேம்படுத்தினார். இந்த வழித்தடங்களில் பயணிகளுக்கு வழிகாட்ட மண் தூண், மரம், கிணறு வடிவில் அடையாளங்கள் இருந்தன.^[3]

சூர் காலம்

16ஆம் நூற்றாண்டின் பஷ்தூன் ஆட்சியாளர் சேர் சா சூரி ஒவ்வொரு காசு இடத்திலும் சுண்ணாம்பினால் பூசப்பட்டு மேம்பட்ட செங்கல் தூண்களை அறிமுகப்படுத்தினார். இதனால் மினார்கள் காசு மினார்கள் என்று அழைக்கப்பட்டன.

முகலாயர் காலம்

1575ஆம் ஆண்டில், ஆக்ராவிலிருந்து அஜ்மீர் செல்லும் வழியில் ஒவ்வொரு காசு இடத்திலும், பயணிகளின் வசதிக்காக ஒரு தூண் அல்லது மினார் அமைக்க வேண்டும் என்று அக்பர் நாமா என்ற நூலில் அபுல் பசல் பதிவு செய்துள்ளார்.^[4]^[5] கூடுதலாக, பயணிகளுக்காகப் பல கேரவன்செராய்கள் (சாலையோர விடுதிகள்) கட்டப்பட்டன. ஷாஜகான் போன்ற பிற்காலப் பேரரசர்கள் தொடர்ந்து காசு மினார்களின் வலையமைப்பைச் சேர்த்தனர். முகலாயர் காலத்தில், சுமார் 600 மினார்கள் இருந்தன. வடக்கில், இவை பெசாவர் வரை நீட்டிக்கப்பட்டன. கிழக்கில் கன்னோசி வழியாக வங்காளம் வரை நீட்டிக்கப்பட்டிருந்தன.

சீரழிவும் பாதுகாப்பும்

ஆங்கிலேயர்கள் ஏகாதிபத்திய அலகுகளை அறிமுகப்படுத்தியதால், பின்னர், சுதந்திர இந்தியா அனைத்துலக முறை அலகுகளின் அமைப்பை ஏற்றுக்கொண்டது. காசு அளவீட்டு அலகின் விளைவாக இந்த மினார்கள் பயன்பாட்டில் இல்லாமல் போனது. சமகால மக்கள் இவற்றின் முக்கியத்துவத்தைப் புறக்கணித்ததால், நினைவுச்சின்னங்கள் படிப்படியாகச் சிதைந்து போயின. ^[3] 110 காசு மினார்களே எஞ்சியுள்ளன. இந்தியத் தொல்லியல் துறையின் அறிக்கையின்படி, அரியானாவில் மட்டும் 49 உள்ளன.^[6]^[7] ஜலந்தர் மாவட்டத்தில் ஏழு காசு மினார்களும், பஞ்சாப்பில் லூதியானா மாவட்டத்தைச் சுற்றி ஐந்தும் உள்ளன.^[8] ஜலந்தர் மாவட்டத்தில் அமைந்துள்ள காசு மினார்களின் பாதுகாப்புப் பணிகள் 2016-இல் தொடங்கப்பட்டன. மினாரின் அசல் அமைப்பினைப் பாதுகாக்க ஒவ்வொரு மினாரிலும் பாதுகாப்பு வேலி அமைக்கப்பட்டது. மதுராவிற்கு அருகிலுள்ள ஒன்பது காசு மினார்களுக்கான மறுசீரமைப்பு பணிகள் 2018-இல் தொடங்கியது. இந்தியத் தொல்லியல் துறை காசு மினார்களுக்குப் பாதுகாக்கப்பட்ட தகுதி வழங்கியதுடன், நீதிமன்றங்கள் ஆக்கிரமிப்புகளை அகற்றவும் உத்தரவிட்டுள்ளது.